Ακραίες αντιδράσεις...

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Η τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου, κατά κάποιον τρόπο, σκιαγραφεί και προαναγγέλλει τα «σημεία τριβής» του φθινοπώρου, καθώς ο Αύγουστος, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, είναι... αφιερωμένος στα μπάνια του λαού και της... κυβέρνησης.
 Διαβάστε όλο το άρθρο στο σημερινό  "Έθνος της Κυριακής".
Η σκληρή στάση λ.χ. των ιδιοκτητών φορτηγών δείχνει ότι εκεί που έπρεπε να έχουν γίνει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προ πολλού ανεξαρτήτως... ΔΝΤ, εκεί η κυβέρνηση (και από σχετικά «προνομιούχα» κοινωνικά στρώματα), θα αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη «αντίσταση».Το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων» και οι «ιδιωτικοποιήσεις» του φθινοπώρου θα συσσωρεύσουν μεγαλύτερες αντιδράσεις, απ’ ό,τι λ.χ. η μείωση μισθών και συντάξεων. Αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση, η αιχμή της όποιας αντίδρασης (δικαστικής κ.λπ.) θα προέλθει, όπως όλα δείχνουν, από τις «ελίτ» του δημόσιου τομέα (δικαστικοί, στρατιωτικοί κ.λπ.), που απολαμβάνουν κάποια προνόμια, μισθολογικά ή άλλα, ανεξαρτήτως εάν τα «δικαιούνται» ή όχι. Το ζητούμενο για την κυβέρνηση είναι πως αυτές τις περιοριστικές και μεταρρυθμιστικές πολιτικές της θα τις εντάξει σ’ ένα «πλαίσιο αξιών», που δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντοςΗ «κεντρική ιδέα» των αλλαγών, που επιχειρεί η κυβέρνηση αυτόν τον καιρό, είναι η ενίσχυση του «ανταγωνισμού» και οι, εξ αυτού, επωφελείς συνέπειες για τους πολίτες και την οικονομία. Με βάση την ελληνική εμπειρία, ξέρουμε τη σχετικότητα (ανεξαρτήτως προθέσεων) τέτοιων αλλαγών, από πλευράς αποτελεσμάτων. Υπάρχουν βέβαια επιβεβαιώσεις, αλλά και οι διαψεύσεις δεν είναι λίγες... Από την άλλη μεριά, όσο «σχετικά» αληθές είναι ότι οι «ιδιωτικοποιήσεις» και οι «απελευθερώσεις» ευνοούν πάντα τον υγιή ανταγωνισμό, άλλο τόσο «σχετικά» αληθές είναι ότι με τις δημόσιες επιχειρήσεις εξυπηρετείται πάντα το δημόσιο συμφέρον...Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση οφείλει να εντάξει τις επιλογές της σ’ ένα πλαίσιο αρχών, όπου αξία πια δεν θα έχουν «δογματικές» τοποθετήσεις του τύπου αν τα αγαθά και οι υπηρεσίες προέρχονται από δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα. Αλλά από το κατά πόσον οι «αγορές» είναι θεσμικά ρυθμισμένες στο σύνολό τους (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας), ώστε να εξυπηρετούν σωστά τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτό πρέπει να «οργανώσει» η κυβέρνηση, για να μπορέσει όχι μόνο να «περάσει» αλλά και να «πείσει» για την ορθότητα του μεταρρυθμιστικού της εγχειρήματος. Επίσης, ένα σοβαρό έλλειμμα του δημόσιου διαλόγου είναι ότι ασχολούμαστε περισσότερο με το «φάρμακο θεραπείας», δηλαδή το «μνημόνιο», και δεν συζητάμε για την «ασθένεια», δηλαδή τους λόγους και τις αιτίες (πέρα από εύκολους λαϊκισμούς), που μας οδήγησαν έως εδώ, καθώς το κρίσιμο είναι μια στρατηγική -πέραν του Μνημονίου- που θα χαράζει άλλες προοπτικές ανάπτυξης, παραγωγής και διανομής πλούτου για τη χώρα. Αντίθετα, μια αριστερή αντιπολίτευση, που θα μπορούσε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, αυτοπεριθωριοποιείται, «δαιμονοποιώντας» την «τρόικα» (αποικία, μπανανία, κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ.), αποφεύγοντας να τοποθετηθεί πολιτικά στα πραγματικά πολιτικά διλήμματα της συγκυρίας. Τέλος, η ΝΔ βιώνει μια «υπαρξιακή» κρίση. Δεν συνδέεται τόσο με τη στάση της απέναντι στα τρέχοντα (Μνημόνιο κ.λπ.), ούτε με το εάν η «φυσιογνωμία της» είναι περισσότερο λαϊκιστική και εθνοκεντρική και λιγότερο φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή. Συνδέεται με την παταγώδη αποτυχία του «νεότερου καραμανλισμού» που κρατά σε «ομηρεία» τόσο τη ΝΔ όσο και τον Σαμαρά. Εάν δεν βρεθεί τρόπος να λυθεί αυτός ο «γόρδιος δεσμός», η «υπαρξιακή κρίση» της ΝΔ θα εντείνεται...